Ik luisterde naar het fluisterende riet.
Ik voelde mijn toekomst voor de eerste keer aan.
Inderdaad wist ik, dat mijn stroom weer verder moest gaan,
en zei “tot ziens” tegen het wuivende riet.

Toen ik me langs de bank van de rivier begaf,
voelde ik mij hopeloos verloren.
Ik wist om een deel van de rivier te worden,
zou niet al te gemakkelijk zijn en inzet kosten.

Tegen een steen aan de oever,
waardoor ik flink geraakt werd,
ging ik als een stroompje op in de rivier.
Het ging razensnel, zodat ik me niet kon vasthouden.
Ik werd erin gegooit en heen en weer geslingerd.

Maar toen herinnerde ik me weer, wat ik altijd al wilde
en het gefluister van het riet, dat ik passeerde op mijn weg hier naartoe.
De rivier opend zijn tij nu voor mij,
waar ik in een oceaan, mijn leven zal blijven.